Hoe het begon

0

Het begon twintig jaar geleden toen journalist Michiel Matser Oeganda bezocht. Hij ontmoette daar de ernstig zieke Angellah, die zich grote zorgen maakte over de toekomst van haar kinderen. Michiel beloofde te helpen en samen gingen ze op zoek naar een internaat. Zuster Nakato uit Entebbe wilde de twee wel op haar school toelaten. Op de foto (links onder) Nakato met naast haar Angellah met daaronder Sarah en Jjemba.

Kort daarop overleed Angellah. Haar twee kinderen bleven achter, maar ze stierf in de wetenschap dat zij Sarah en Jjemba op het internaat in goede handen zou achterlaten. In 2016 overleed ook zuster Nakato. Ze was pas 59 en heeft vele jaren als vervangende moeder voor talloze weeskinderen gezorgd.

Inmiddels hebben zowel Jjemba als Sarah (foto’s boven) al lang de middelbare school en een vervolgopleiding afgerond. Sarah is ‘single mum’ en werkt als administratief medewerkster in een ziekenhuis in Kisubi. Jjemba heeft in 2014 een opleiding voor computer science afgerond, is een getalenteerd danser en klust als zelfstandig computer technicus. Ook hij heeft inmiddels een kind, Abigaïl.

In de jaren die volgden werd onze groep kinderen – inmiddels jongeren – groter (zoals op foto’s uit 2001, 2006 en 2008 hieronder). Simpelweg omdat zo veel kinderen hun ouders verloren, vooral als gevolg van de H.I.V. epidemie. Vaak werden ze ‘toegevoegd’ aan tantes of grootmoeders, die zelf te arm waren om die ‘extra’ kinderen te laten studeren.

Een hele generatie van miljoenen ouders in Oeganda (net zoals in vele andere Afrikaanse landen) verdween in een relatief korte tijd.

De Yamba-‘familie’ werd uitgebreid naar 26 kinderen en ons werk werd in 2006 geformaliseerd in de stichting Yamba for Kids. Uitgangspunt is nog steeds kleinschalige studiehulp aan weeskinderen of -jongeren. Eens in de twee jaar bezoekt Michiel hen om contact te houden en problemen te helpen oplossen.